Dolomity przyczepką namiotową (relacja)

[Magda Pawłowicz]

W dniu 20.10.2023 o 19:47, Bercik77 napisał(a):

Też bym chciał mieć znajomego co ma żwirownię w Dolomitach. ?

Piękne rejony. Może w przyszłym roku się uda.

Serdecznie polecam  Tak mi się tam spodobało, że chętnie wrócę. W ciągu kilku dni zobaczyłam sporo, ale to zaledwie cząstka atrakcji w tym regionie. 

[Magda Pawłowicz]

Czas na wędrówkę w wyższe partie Dolomitów, Start ze wspomnianego parkingu przy  hotelu Cant del Gal. W górę Doliny Pradidali wzdłuż strumienia najpierw w lesie, potem już w skale i pod wielkimi ścianami Dolomitów. Odcinki trudniejsze ubezpieczone stalowymi linami. Cała trasa do schroniska wiedzie cały czas pod górę. W sumie ponad 1100 metrów.

 

Trasa bardzo mi się podobała, ale myślałam, że będąc przy schronisku zobaczę słynne Altopiano czyli  ogromny płaskowyż znajdujący się na ponad 2 tys metrów  n.p.m. rozciągający się na wiele kilometrów. Niestety choć weszłam ponad kilometr w górę, jeszcze trzeba by wejść wyżej aby się tam dostać. Tu dookoła jeszcze góry.

W schronisku kawa i ciasto i powrót. Tą samą drogą, czyli teraz cały czas w dół.

 

Więcej zdjęć i przebieg trasy opisałam na blogu  

 

[Magda Pawłowicz]

Następny dzień. Tym razem bardzo chcę odwiedzić płaskowyż na górze i tam zrobić trasę zahaczając o schronisko Pradidali , ale tym razem zejść do niego z góry.

Ale od początku. Start w San Martino di Castrozza. Wjazd kolejką najpierw na Col Verde na prawie 2000 m a potem drugi etap kolejki Rosetta na 2600 m . n.p.m .

Tak oto jest przede mną wyczekiwane słynne altopiano = płaskowyż znajdujący się powyżej 2 tys metrów i rozciągający się na 50 km kwadratowych.  Zaraz po wyjściu z kolejki wrażenie jest niesamowite- kamienna pustynia. 

Część ludzi od razu z kolejki idzie na Rosettę górę znajdującą się obok, ja ją sobie zostawiam na deser jak zostanie czas, by zdążyć na ostatni zjazd kolejki po trekkingu. Idę do schroniska Rosetta / Pedrotti , które znajduje się ok 10 - 15 minut spacerem od kolejki. 

Przy schronisku skrzyżowanie szlaków i wiele możliwości poprowadzenia wędrówki. Decyduję się na trasę okrężną z początkiem i końcem prze schronisku Rosetta. Ruszam szlakiem 709 w stronę schroniska Pradidali. Początkowo szlak nieco schodzi w dół, potem stopniowo pod górę aż do przełęczy Pradidali Basso. Teraz pozostaje długie zejście po osypującym się zboczu i stopniowo cały czas w dół do schroniska Pradodali. Pogoda do tej pory świetna zaczyna sie zmieniać i to szybko. W czasie zejścia do Pradidali nadciągają ciemne chmury od strony Cant del Gal czyli od miejsca, skąd wczoraj podchodziłam do schroniska Pradidali. 

Po drodze  przy przełęczy Pradidali Basso można zobaczyć zanikający lodowiec Fradusta. 

Jest i schronisko Pradidali , Wczoraj było tu słonecznie, teraz nadciągają chmury burzowe. 

Zastanawiam się przez chwilę jak kontynuować tę wędrówkę. Czy schodzić tak jak wczoraj do Cant del Gal i do Val Canali i autobusem dostać się do Fiera di Primiero czy iść dalej pod górę. Na razie kawa w schronisku i krótka "rozkmina." co robić? 

[adje]

Jak się to stało, że przeoczyłem relację z moich ulubionych górek ? 

Ale dzięki spóźnieniu nie musiałem czekać na dalsze odcinki 

Dopero teraz...

[Magda Pawłowicz]

W dniu 27.10.2023 o 15:22, adje napisał(a):

Jak się to stało, że przeoczyłem relację z moich ulubionych górek ? 

Ale dzięki spóźnieniu nie musiałem czekać na dalsze odcinki 

Dopero teraz...

Już Adasiu idziemy dalej   Nikt nie chce nic doradzić, co robić, idziemy zatem w górę  

Nieopodal schroniska Pradidali jest Przełęcz Bal. To jest najbliższy cel. Idziemy pod górę mając nadzieję, że burza nie weźmie nas w swoje objęcia. 

Tuż za przełęczą wchodzimy na wąską ścieżkę trawersującą zbocze Cima Pradidali i dochodzimy do żelaznych umocnień na łatwej ferracie. Właśnie wtedy spadaja pierwsze krople deszczu i odgłosy burzy z grzmotami zbliżają się w naszą stronę. To juz nie jest fajne. Nie mam rękawiczek i szybko przechodzę przez ubezpieczony fragment aby mieć to już za sobą. 

 

Jeszcze moment i wychodzę na rozleglejsze przestrzenie, by dojść do następnego skrzyżowania szlaków. Kilka osób które szło ze mną od schroniska Pradidali schodzi w dół do San Martino di Castrozza. Idzie tam rownież przewodnik ze swoją kilkuosobową grupą. Ja zmierzam w stronę schroniska Rosetta więc jako jedyna idę dalej pod górę. Mam wątpliwości czy to dobry wybór. 

Jeszcze spojrzenie na trasę za mną 

 

I spojrzenie na to, co przede mną. Na trasie nie ma nikogo. Znów będę wędrować sama. 

 

 

 

Edytowane 28 Października 2023 przez Magda Pawłowicz (wyświetl historię edycji)

[Magda Pawłowicz]

Podejście do przełęczy Val di Roda nie jest trudne, wiedzie wyraźnymi zakosami pod górę. Nawet we mgle fragment pod nogami i kilka metrów do przodu był widoczny. Po drodze znalazłam małą wnękę skalną, która mogłaby posłużyć za schronienie , ale nie była potrzebna.  Okazało się, że wariant i kierunek  trasy jaki obrałam był strzałem w 10 . Dużo łatwiejszy ten ostatni fragment podejścia we mgle był do zrobienia. W otwartej przestrzeni nie wiedziałabym gdzie iść. 

Za kolejnym zakrętem okazało się, że już przełęcz i .... 5 minut do schroniska Rosetta. 

 

 

[eastnomad]

W tej mgle te góry wyglądają jakby się było na innej planecie

[Magda Pawłowicz]

20 godzin temu, Eastnomad napisał(a):

W tej mgle te góry wyglądają jakby się było na innej planecie

To prawda  nawet bez mgły mają księżycowy charakter a w chmury i mgła to jeszcze potęgują. 

[Magda Pawłowicz]

Na ostatnich metrach przed schroniskiem zaczyna padać deszcz. To za mało powiedziane. Ulewa przychodzi nagle. Na szczęście jestem już w schronisku i mogę spokojnie zjeść sobie pożywną zupę, ogrzać się, potem ruszam do kolejki . Zagapiam się przy skrzyżowaniu szlaków i we mgle schodzę nieco niżej  w stronę Col Verde. Coś mi nie pasuje pamiętałam, że powinnam podchodzić pod górę a nie tyle schodzić  Wracam więc i  zdążam jeszcze na jeden z ostatnich zjazdów kolejką do San Martino di Castrozza. 

Na zdjęciu poniżej trasa za mną po wyjściu z przełęczy Passo val di Roda.

i przede mną, 

Po swojej lewej stronie mam kolejkę i górę Rosetta. Tak wygląda w chmurach 

A tak przy chwilowej lepszej widoczności. 

 

[Magda Pawłowicz]

W Tonadico - wsi przylegającej do Fiera di Primiero w ramach wieczornego spaceru załapałam się na lokalne święto mające na celu przybliżenie historii regionu i  przy okazji promujące lokalnych wytwórców. Można było zjeść, posłuchać muzyki na żywo ale i zobaczyć jak wyglądała kiedyś szkoła w tych rejonach, zobaczyłam też strzyżenie owiec, wyrabianie mioteł z witek wiklinowych czy jak powstaje filc i kapelusze filcowe. Lokalne rękodzieło w postaci obrazków, materiałów barwionych itp. 

Idąc wyżej  doszłam  do  niewielkiego kościoła , skąd miałam super widok na Tonadico i Primiero. Za kościołem jest też szlak, którym można dostać się w góry lub do  Val Canali i Lago Welsperg, które wcześniej opisywałam. Inny szlak prowadzi niżej z Tonadico do Val Canali.

Jeśli zatrzymacie się na area sosta camper w Tonadico to poniżej daję Wam mapę z dojściem pieszo  nad jezioro Welsperg i Val Canali . Samochodem to dojazd 8- 10 minut, pieszo niespełna 1,5 godz. 

Szlak pieszy z Tonadico do Val Canali

 

 

 

Edytowane 1 Listopada 2023 przez Magda Pawłowicz (wyświetl historię edycji)

[Magda Pawłowicz]

Wieczorem zastanawiamy się co dalej ? Zostaje nam ostatni dzień do dyspozycji i wyjazd do domu. Po kilku pięknych górskich trasach mamy ochotę na odpoczynek nad wodą. Bierzemy pod uwagę jeziora, ale w sumie i do morza nie jest jakoś daleko. 2,5 godziny drogi. Decydujemy się zatem na wyjazd nad Adriatyk. Moi znajomi jeszcze nie byli we Włoszech, to ich pierwszy wyjazd i górami są zachwyceni. Co do morza i campingów nad Adriatykiem znają je z moich opowieści i wpisów na blogu.  Chciałam im pokazać jeden z moich ulubionych campingów. Rano następnego dnia dzwonię na camping Mediterraneo. Niestety nie mogę się coś połączyć. Na stronie campingu jest taka opcja jak gość na campingu.  W moim wyobrażeniu miało tak to wyglądać, że przyjedziemy na camping i za opłatą spędzimy tam świetny dzień mając do dyspozycji baseny, morze, mnóstwo cienia , trawę do raczkowania dla Malucha, i bary i kafejki dla nas. Tyle wyobrażenie. Po dojeździe , który pod koniec- wjazd do Jesolo i Cavallino dał nam się we znaki - bo pamiętajmy , że to długi weekend sierpniowy we Włoszech i korek na wjeździe. Maluch tez miał  dość , więc gdy dojechaliśmy na camping z auta rozlegał się wrzask, wszyscy czekaliśmy na wejście na camping. 

Poszłam załatwiać formalności. Miłe powitanie było. Potem konkrety:  do kogo Państwo przyjechali? Kogo macie na campingu? Nikogo? to nie ma opcji abyśmy mogli Was wpuścić. Nie  to nie od nas zależy, takie dyspozycje. Taka wersja którą sobie wyobraziłam będzie dostępna od połowy września. Na campingu nie ma miejsca wszystko zajęte więc i opcja pobytu na jeden dzień/ noc odpada. Co robić? proszę o pomoc i dzwonią po sąsiednich campingach nawet tych największych jak Marina di Venezia czy Union Lido i tam jest tak samo. Naradzam się ze znajomymi. Proszę ich o chwilę cierpliwości niech zostaną w cieniu a ja spróbuję ogarnąć sytuację. W sumie jesteśmy blisko morza, potrzebujemy parking i dojście do toalet  no i przydałby się jakiś cień na plaży ze względu na małe dziecko. 

Przypominam sobie, że obok jest mały camping Diarisi . Lecę tam ale też nie ma miejsc ale pan w recepcji radzi mi aby podjechać bliżej morza na parking. Po drodze widzę wcześniej fajne miejsce parkingowe w cieniu . Pytam do kogo należy to miejsce- do campingu obok. To niewielki camping Scarpiland. Po chwili rozmowy mam rozwiązanie. Zapłacę za parking i dostanę za dodatkową opłatą ( kaucją) kartę do toalet i natrysków na plaży.  OK to już coś.  Możemy ruszać nad morze.

Stąd to mały spacer. Na plaży okazuje się, że nie ma wolnych łóżek i parasoli - wszystko zajęte/ zarezerwowane.  Jednak widzę dwa całkiem spore żółte zadaszenia. Puste. Tam się rozkładamy z naszymi rzeczami. Jakiś czas potem pojawia się tam jakaś kobieta z kilkoma dziećmi i pyta czy możemy się trochę przesunąć, bo ona tu zawsze z dziećmi przychodzi. Oczywiście, że możemy. Czy tyle wystarczy? Tak . My mamy cały czas cień dla Malucha. Potem dopiero okazuje się, że to miejsce należy do campingu C'a Pascali i służy  jako miejsce zbiórek na animacje  Jednak nie przeszkadzamy nikomu i wszystko jest ok. 

Korzystamy z ciepłego, płytkiego morza i cieszymy się doskonałą pogodą. W górach miała być dziś dużo słabsza. Adriatyk moim znajomym bardzo się podoba, chętnie wrócą a połączenie gór i morza jest dla nich świetnym rozwiązaniem. Ja z kolei po początkowym załamaniu gdyż wiedziałam, co chcę im pokazać na campingu - pogodziłam się z sytuacją i tylko byłam wdzięczna za to wszystko, że w sumie, mimo początkowych trudności spędziliśmy świetny dzień nad morzem. 

Na zdjęciu poniżej widok na jezioro Schener które mijaliśmy po drodze. Ustawiona na nim zapora spiętrzyła wodę, ale nie ma ładnej plaży i łatwego dostępu do wody. 

[Arur]

Witam 

Bardzo fajna relacja przeczytana od kamyka po skałki . Zdjęcia ?? prawdziwe łał. Wielkie 

Pozdrawiam

 

 

[Magda Pawłowicz]

45 minut temu, Arur napisał(a):

Witam 

Bardzo fajna relacja przeczytana od kamyka po skałki . Zdjęcia ?? prawdziwe łał. Wielkie 

Pozdrawiam

 

 

 Bardzo dziękuję za miłe słowa i pozdrawiam serdecznie  

[eastnomad]

Czasem i tak bywa, że nie wszystko idzie tak jak to sobie wcześniej zaplanujemy, niemniej Ty poradziłaś sobie świetnie. Gratulacje  a cały wyjazd wyszedł Wam bardzo fajny i pogoda porównując do poprzedniego też zdecydowanie bardziej Wam sprzyjała .

[adje]