[Relacja] Od Nordkappu do Trolltungi

[Magda Pawłowicz]

Rewelacja na ten odcinek czekałam Zdjęcia świetne - okolica piękna - pogoda dopisała - i jeszcze mogliście się do lodowca przytulić Takie wspomnienia zostają na dłużej, prawda?

[adje]

5 godzin temu, Magda Pawłowicz napisał:

 Takie wspomnienia zostają na dłużej, prawda?

Cała nasza wyprawa na dłuuugo zostanie w pamięci  

[Magda Pawłowicz]

7 minut temu, adje napisał:

Cała nasza wyprawa na dłuuugo zostanie w pamięci  

Nie dziwię się, bo to niezwykła wyprawa ! jestem pod wrażeniem Waszego  do niej - przygotowania a Wasza radość i entuzjazm w trakcie - widoczny na Waszych zdjęciach jest ujmujący Czekam na c.d bo już wiem, że dotarliście tam, skąd nas pogoda rok temu przegnała ... Pozdrawiam!

[adje]

5 minut temu, Magda Pawłowicz napisał:

  Czekam na c.d bo już wiem, że dotarliście tam, skąd nas pogoda rok temu przegnała ... Pozdrawiam!

To już za dwa dni.  Tzn. nasze norweskie dni   bo kiedy tutaj to trudno powiedzieć

[adje]

Wracamy z lodowca na parking. Pakiet atrakcji został już na ten dzień wyczerpany.

Noooo, niezupełnie, jeszcze trzeba znaleźć atrakcyjne miejsce biwakowe.

Jadąc w kierunku lodowca doliną Jostedalen zauważyliśmy takie, więc teraz ruszamy w jego kierunku obserwując czy nie znajdzie się jakieś inne miejsce nad rzeką .

Dojeżdżamy do wspomnianego miejsca. Tuż przy rzece, od drogi odgrodzone drzewami.

Dla nas wymarzone. Znaleźliśmy jednak jedno ale.

Mimo wczesnej pory i słońca wysoko na niebie miejsce jest całkowicie zacienione przez góry bo mieści się w niezbyt szerokiej dolinie.

Wykorzystujemy więc czas i przemieszczamy się dalej, nawet na jedno miejsce mamy współrzędne GPS.

Widoczków po drodze nie brakuje

Nie znajdując żadnego atrakcyjnego biwakowo miejsca wcześniej, zatrzymujemy się na tym właśnie miejscu,pomiędzy Høyheimsvik a Luster.

Jest to parking, tuż obok plaża z WC i przebieralnią.

Stawiamy Vitpera w miejscu dobrej widoczności na fiord i wskakujemy do wody.

Potem nieco spóźniony obiadek i chwila zastanowienia. Przy plaży i WC była tabliczka” No Camping” Ale miejsce to od parkingu jest odgrodzone żywopłotem. Tłumaczymy wiec sobie, że zakaz dotyczy tego właśnie miejsca. Jednak nie daje nam to spokoju. Grace idzie sprawdzić wszystkie tabliczki na parkingu i znajduje “No camping” w łagodnym przekazie brzmiącym mniej więcej: Jest to miejsce odpoczynku, jeśli jesteś zmęczony odpocznij ale nie traktuj tego jako miejsce biwakowe.

I co teraz?

Dojeżdżając do tego miejsca, mimo podanych na tacy namiarów GPS na miejsce biwakowe, rozglądaliśmy się wokół bo może coś tam znajdziemy. No i warto było. Niespełna kilometr wcześniej droga przebiegała przez wydrążony w skalistej górze wąwóz. Stara, wąska, nieużywana droga biegła brzegiem fiordu. To miejsce postanowiliśmy sprawdzić.

Niby droga nieużywana ale przecież nie przystoi jej całkowicie zablokować.

Ale jest!!! Znajdujemy zatoczkę gdzie nikomu nie będziemy przeszkadzali. Z jednej strony niewielkie urwisko z drugiej również urwisko ale z możliwością zejścia do wody.

Czyli znowu to co lubimy. I widok z naszego mobilnego domku

Gdyby ktoś potrzebował: GPS  61.41116, 7.43886. Jeden zestaw się zmieści.

 

Edytowane 16 Października 2018 przez adje (wyświetl historię edycji)

[adje]

Po prawie dwóch tygodniach letniego urlopu na którym budziliśmy się w temperaturze 10st. lub niższej nagle niespodzianka.

Tego się w Norwegii nie spodziewałem.

 

Około godz.8 temperatura prawie 25 stopni !

Cóż zrobić z tak pięknym porankiem? Przyjmujemy schemat naszych południowych urlopów czyli najpierw poranne pływanie. Wprawdzie to nie Adriatyk ale temperatura w wody we fjordzie całkiem niezła.

Wypluskani zasiedliśmy na nieużywanej przecież drodze przy stoliczku zastawionym filiżankami z kawą, delektujemy się czarną,lekko zabieloną  oraz okolicą  i nagle sielankę przerywa nadjeżdżający samochód.

Szybko przesuwamy rozstawione na środku drogi krzesełka i stolik a samochód na norweskich numerach  zatrzymuje się przy nas. Kierowca grzecznie nas informuje informuje, że to jest droga prywatna. Nam przyzwyczajonym do polskiego podejścia do własności ziemskich od razu przyszła myśl: oj będzie dym.

Gostek chyba zobaczył zmartwioną minę Grace bo czym prędzej wyjaśnił, że możemy spokojnie sobie tutaj zostać,

on tylko prosi o zostawienie porządku i życzy nam miłego dnia.   Po czym odjechał.

Szczęki nam opadły. Można bez siekiery, sztachety i opłat…

Cieszymy się miejscem i gorącym porankiem.

Trochę lenistwa nam się przecież należy. W drogę wyruszamy blisko południa.

 Rozpoczynamy nasza zmotoryzowaną wędrówkę.  Początkowo droga prowadzi nas wzdłuż linii brzegowej fjordu.

W miejscowości Skjolden zaczyna się  Sognefjellsvegen - górską drogą nr 55 która przechodzi przez najwyższą przełęcz w północnej europie (1434 m.n.p.m.)

Do budowy tej drogi zatrudniono bezrobotną młodzież z okolicy. Została otwarta w 1938 r.

W 1997 roku droga Sognefjellsvegen, jako pierwsza w Norwegii otrzymała tytuł Narodowej drogi krajobrazowej.

Wspinamy się serpentynami do góry. Już na samym początku wiemy, że pojedziemy długo albo dokładniej mówiąc czas podróży będzie bo przerw pewnie będzie wiele.

Oscarshaug jest ciekawym punktem widokowym. Oprócz fantastycznej panoramy  rozciągającej  się na góry Jotunheimen, znajdziemy tutaj urządzenie. Celownik który pozwoli nam te góry rozpoznać i przypisać do niej ich nazwy. Na okrągłym stoliku z mapą znajdują się dwie równoległe płyty plexi i pomiędzy nimi cienki pręt/linka a u podstawy strzałki. Całość powyżej stolika jest obrotowa. Celownik obracamy i ustawiamy tak by pręt wskazywał szczyt a strzałka u podstawy na mapie wskazuje nam nazwę góry.

Proste i rewelacyjne.

Oczywiście nie możemy obojętnie przejechać obok płatu śniegu.

A wszelkie jeziorka to doskonałe miejsce by chwilę przy nich posiedzieć i nasycić oczy.

Parking Mefjell z głazem-ramką zdjeciową.

A 1,5 km dalej letnie centrum narciarstwa biegowego.

I po przejechaniu kolejnego kilometra Fantestein (1434 m), najwyższy punkt na Sognefjellsvegen, skąd mamy doskonały widok na trasy biegowe.

 

[misiek535]

Super wyprawa i swietne zdjecia! Wlasnie o tym dokladnie wejsciu na lodowiec, od strony Gjerde juz gdzies kiedys pisalem i uwazam je za najciekawsze. Porownujac zdjecia z Waszej relacji z moimi, kilka ladnych lat wstecz widac ,ze faktycznie sie topi, a sam jezor cofnal sie dosc sporo. A barierki  sa dla...(zaraz pewnie kilku po mnie przejedzie haha) - keine grenzen  . Pozdrawiam M

PS . to ze nie bylo komarow i meszek to tylko dlatego ze bylo super lato i dosc sucho- normalnie na tym parkingu kolo Bjørli to  - no jest tego troche .

[adje]

Zjeżdżamy w dół.

Tuż za Fantestein jest bardziej stromy odcinek drogi i kilka serpentyn,

dalej niemal prosta droga z niewielkimi zakrętami jednostajnie opada w dół wzdłuż rzeki Bøvra.

Nie możemy obojętnie przejechać obok wodospadów

a rzeka koloru eisbombonów kolejny raz wzywa nas by chociaż stopy zamoczyć.

Przy hotelu Elveseter w który przekształcono gospodarstwo rolne zatrzymujemy się by spojrzeć na znajdującą się przy nim  kolumnę Sagasøyla o wysokości 32 metrów, pokrytą brązowymi posągami władców Wikingów.

Dojeżdżamy do miejscowości Galdbygde.

Tu zaczyna się Galdhøpiggvegen - 14 kilometrowa droga widokowa.

Około 4,5 km dalej w okolicach hotelu górskiego i campingu Raudbergstulen na drodze znajduje się bramka- dalej wjazd jest płatny.

Płacimy 100 NOK i wspinamy się na wysokość 1835m do schroniska Juvvasshytta. Jest to najwyższy punkt, na który  można wjechać samochodem w Skandynawii.

Na parkingu pod schroniskiem dość tłoczno. Jedziemy kawałek dalej i zatrzymujemy się na prakingu przy Letnim ośrodku narciarskim. To już drugi letni ośrodek narciarski w tym dniu, tym razem narciarstwa zjazdowego.

Wyciąg był chyba czynny do 15 bo akurat gdy tam dotarliśmy parking się opróżniał, Tak więc nie było problemu z zaparkowaniem.

A miejsce wręcz wymarzone by zjeść obiad.

Potem mały obchód najbliższej okolicy

Bliskość lodowca i chwilowe zachmurzenie zrobiło swoje po krótkim spacerze  z wielką przyjemnością schowaliśmy się w bezwietrznym i ciepłym wnętrzu Vitpera.

Wracamy na drogę 55. Doliną Bøvry dojeżdżamy do Lom,

jeszcze kawałek jedziemy 55 wzdłuż Otty i skręcamy na 51. Na dzień następny mamy zaplanowaną wędrówkę na Bessegen, chcemy podjechać w pobliże by mieć blisko na szlak. Powoli zaczynamy się rozglądać za miejscem biwakowym. Są przepiękne miejsca, nawet jest ich dość sporo ale niestety, jesteśmy w Parku Narodowym Jotunheimen i na każdym takim miejscu, na każdym parkingu wywieszona jest tablica “No Camping”

Na początku naszej wyprawy wcale nie planowaliśmy tego, że nie będziemy korzystali z kempingów, potem samo tak wyszło i skoro przez ponad dwa tygodnie udawało się znaleźć całkiem fajne miejsca chcieliśmy spróbować spędzić podobnie pozostałe noce.

Czyżby teraz miało się nie udać?

Dojeżdżamy do parkingu pod Bessegen gdzie przywitał nas renifer

Tutaj nie liczyliśmy na dogodne miejsce na biwak, bardziej przyjechaliśmy na rekonesans żeby rano wiedzieć gdzie co i jak.

Wracamy na 51 i powoli jedziemy dalej na południe. Około 3 km dalej zatzrymujemy się na parkingu. Sprawdzamy, żadnych zakazów. Ale też żadnych udogodnień poza śmietnikiem i murka-ławeczki dookoła parkingu.

Za to mamy zaledwie rzut beretem do Bessegen i  wspaniałe widoki dookoła siebie.

Zostajemy.

Nawet nie wiedzieliśmy, że z parkingu widzimy znaczną część szlaku na który się rano wybieraliśmy.  To ten długi grzbiet bardziej z tyłu

Współrzędne parkingu  61.464504 , 8.808124

Parking jest w kształcie koła a miejsca parkingowe są na obrzeżach tego koła.Samochody stoją” w słoneczko” dlatego niezbyt nadaje się na zaparkowanie zestawu. Chociaż podczas naszego pobytu autobus się pojawił i zaparkował a przecież był dłuższy od zestawu.

Jednak lepiej pojechać kilka kilometrów dalej na południe. Są tam bardzo fajne miejsca bez żadnych zakazów my się o tym przekonaliśmy następnego dnia podczas dalszej podróży

 

[adje]

Podobno Bessegen to najpopularniejszy szlak górski w Norwegii.

Tymczasem o innych TOPowych szlakach słyszałem, czytałem, widziałem zdjęcia a informacja o Bessegen i fotka dotarła do mnie stosunkowo niedawno.

Jak zobaczyłem,  to od razu postanowiłem, że Bessegen nie może zabraknąć na naszej norweskiej wyprawie.

Bessegen to wąski grzbiet górski pomiędzy jeziorami Gjende i Bessvatnet.

O wyjątkowości tego miejsca stanowią dwie rzeczy. Różnica poziomów obu jezior wynosi 400 metrów.

Druga rzecz to kolory tych jezior. Jedno,  jezioro Gjende jest turkusowe, Bessvatnet jest granatowe.

Tak więc Bessegen pojawiło się w zarysie naszej trasy. Pozostała jeszcze kwestia pogody.

W ostatnich kilku dniach pogoda nas wręcz rozpieszczała, wieczorem gdy kładliśmy się spać nad nami było czyste niebo. Nic nie wskazywało ną żadną zmianę.

Rano gdy wstaliśmy o 6.30 okazało się, że…

Jednak mamy szczęście. Nad nami czyste niebo.  Pora więc zobaczyć na własne oczy czy te jeziorka widziane wcześniej tylko na zdjęciach, rzeczywiście mają takie kolory albo zostały poprawione w Photoshopie. Pochłaniamy śniadanie i jedziemy do Gjendesheim

gdzie już dzień wcześniej zrobiliśmy rekonesans.

Mimo wczesnej pory ~8 na parkingu stoi już sporo aut. Jednak bez trudu znajdujemy. Pozostaje kwestia opłaty za parking. Podchodzę do parkomatu, Trzeba wybrać czas postoju. Do 4 godz cena jeszcze była umiarkowana ale wiem, ze to za mało czasu.Po  przekroczeniu 4 godzin opłata drastycznie wzrastała.Gdy doszedłem do 8 godzin parkomat życzył sobie kilkaset koron. Z pomocą przyszedł stojący za mną Norweg i pokazał opcję “cały dzień”

Też tanio nie było, 160 NOK za 26 godz postoju(Pierwsze dwie godziny gratis i opłata za 24 godz) Szkoda, że na parkingu obowiązuje “No Camping” bo można by było wykorzystać miejsce na noc przed lub po wędrówce.

Ze względu na to, że szlak biegnie górskimi grzbietami wzdłuż jeziora Gjende, są dwie opcje przejścia-start w Gjendesheim, wejście na Veslefjell i dalej przez Besseggen do Memurubu i powrót statkiem  do miejsca startu. Można to zrobić odwrotnie zacząć od rejsu statkiem i wracać górami. Właściwie jest jeszcze opcja zastąpienia rejsu statkiem powrotnym spacerem ścieżką wzdłuż jeziora. Jednak z tego od razu zrezygnowaliśmy.

Czytałem, że wybierając pierwszą opcję po drodze są lepsze widoki. Dlatego wędrówkę zaczęliśmy od Gjendesheim.  

Na dzień dobry musimy pokonać prawie 800 metrowe przewyższenie.

Kamienisty szlak początkowo łagodnie wznosi się do góry.

Po swojej lewej stronie mamy jezioro Gjende widać port i parking.

Z każdą chwilą widać większą część jeziora.

Dochodzimy do pierwszego do pierwszego stromego, skalistego podejścia na którym można sobie pomóc chwytając się łańcuchów.

Chwila wytchnienia. Ścieżka nadal prowadzi nas po skalistym podłożu ale wznosi się znacznie łagodniej.

Kolejne skalne podejście, tym razem bez elementów wspomagających.

Dochodzimy do najwyższego odcinka szlaku.

Jest nim niemal płaski teren, najwyższy punkt  Veslefjell to 1743 m.n.p.m.  W miejscu tym mieści się kamienny kopiec.   

            

Nadal widać nasz punkt wyjścia Gjende.

Ukazuje się również drugi koniec jeziora dotychczas schowany za zakrętem.

 

[Magda Pawłowicz]

No,  Kochani dalej to już "musowo" idę z Wami

Rok temu  nie przeszłam Bessegen ze względu na pogodę. Mieliśmy oglądać turkusowe jezioro a wyszło ... tak

Byliśmy już przy zejściu z Veslefjell i trzeba było wracać. W tym roku miałam nadzieję na zobaczenie całości- też się nie udało z zupełnie innych przyczyn....  tak więc czekam na c.d i z przyjemnością powędruję z Wami

[Czech]

Czekajcie !! ja też idę z Wami ...

[Magda Pawłowicz]

8 minut temu, Czech napisał:

Czekajcie !! ja też idę z Wami ...

 

[grace]

3 godziny temu, Czech napisał:

Czekajcie !! ja też idę z Wami ...

Chodźcie, chodźcie ?

Pozdrawiamy, Grażka i Adaś ?

[adje]

20 godzin temu, Magda Pawłowicz napisał:

No,  Kochani dalej to już "musowo" idę z Wami

 

19 godzin temu, Czech napisał:

Czekajcie !! ja też idę z Wami ...

Magda, Czech,gotowi ??? No to idziemy ! 

 

Na Veslefjell nawet nie robimy przerwy. Chcemy tam już być, przy tym miejscu znanym ze zdjęć, zobaczyć na własne oczy grań oddzielającą dwa jeziora. Dotychczas widzieliśmy tylko jedno-Gjende. Kilka chwil później zaczyna się wyłaniać jezioro Bessvatnet. Wcześniej strome urwiska skutecznie chowały położone znacznie niżej jezioro przed naszym wzrokiem. Teraz podeszliśmy bliżej i spoglądamy na granatową taflę wody i odbijające się w niej góry.

Czyli już blisko. Już nawet widać jak obydwa jeziora zbliżają się do siebie

Po prawie godzinnej wędrówce od szczytu naszym oczom ukazuje się taki widok.

Bez pamiątkowego zdjęcia się nie obejdzie 

Schodzimy kawałek w bok od szlaku i robimy wyczekiwaną przerwę.

Na odpoczynek miejsce było wspaniałe - siedząc i spożywając posiłek można było sycić oczy widokiem

ale pod kątem dalszej drogi już takie idealne nie było. Od razu po przerwie czekało nas bardzo strome zejście skalistym szlakiem. Od ostatniego szczytu widocznego na zdjęciu, na krótkim odcinku schodzimy ponad 250 m w dół.

Jak widać, szlak prowadzi grzbietem widocznych na fotkach gór

Dochodzimy do najwęższego miejsca pomiędzy jeziorami.(1374 m.n.p.m.) Jezioro Gjende jest znacznie niżej my jesteśmy na poziomie jeziora Bessvatnet. Tu robimy kolejna przerwę na uzupełnieni zapasów wody oraz na krótkie schłodzenie. Nie spodziewaliśmy się takiej temperatury. Słońce świeci nam cały czas z lewej strony i wyraźnie odczuwamy, że już nas trochę przysmażyło.

Wydawało się, że skoro przeszliśmy najwyższy odcinek szlaku to powinno już być z górki. Jak już napisałem było z górki, ale od jeziora znowu czekało na nas podejście

na dodatek kawałek wąską ścieżką nad urwiskiem. Tu się mijamy z norweską rodzinką: dwójka dzieci w nosidełkach rodziców, trzecie +/-10lat odbiera od ojca z ogromny plecak a za nimi jeszcze dziadkowie również z plecakami.Może ten ogromny plecak tylko na to zejście ale kto go potem  weźmie skoro każdy ma coś na plecach? Łatwo nie było, próbujemy pomóc ale dziesięciolatek z wielkim plecakiem odważnie stąpa trawersem nie zwracając na nas uwagi. Cholibka, ciekawe jak sobie dali radę na podejściu od jeziora w stronę Veslefjell.no i co z tym ogromnym plecakiem???

Jak przystało na Norwegię przechodzimy przez ogromny płat śniegu. Tym razem się nie kładziemy i nie stąpamy boso.

Kolejny szczyt już nie jest tak wysoki jak poprzednie, zaledwie 1471m.

Dochodzimy do jeziorka Bjornboltjonne.

Leży znacznie wyżej niż Bessvatnet więc różnica poziomów do Gjende również jest znacznie większa, jednak znacznie większa odległość jezior od siebie sprawia, że różnica nie jest tak widoczna jak Gjende i Bessvatnet na Bessegen.

 

Powoli zaczynamy odczuwać zmęczenie. Szlak do łatwych nie należy na dodatek idziemy w prawie 30 stopniowym upale przez cały czas wystawieni na działanie promieni słonecznych.

Dobrze, że zabraliśmy ze sobą spore zapasy wody. Z mniejszą ilością byłby kłopot, nawet nasza filtrująca butelka by nie pomogła gdyż szlak jest wyjątkowo suchy. Wodę widzimy w oddali w jeziorach ale na całej trasie były chyba tylko dwa strumyki. W pewnej chwili gdy zapasy niebezpiecznie się zmniejszyły myśleliśmy, że będziemy musieli topić śnieg.

Zaliczamy kolejny szczyt -1518 m.n.p.m.

Widoki wynagradzają wszelkie trudy.

Na szlaku zrobiło się pusto. My i kilku wędrowców widocznych gdzieś w oddali.

Przypuszczamy w którym miejscu znajduje się nasz cel wędrówki- Memmurubu ale ciągle  jest zasłonięte górami.

Nie sprawdziliśmy w Gjendesheim do której kursują statki. Czytałem, że całą trasa z powrotem statkiem zajmuje 6-7 godz. Trochę czasu straciliśmy na przerwach ale przecież poza tym ciągle idziemy.Zaczynamy odczuwać lekki niepokój czy zdążymy na statek... A szlak jak to szlak raz prowadzi w stronę jeziora to znowu skręca i prowadzi w stronę gór.

Wreszcie jest słupek ze szlakowskazami

i po chwili widzimy Memmurubu.

Jeszcze tylko ostatnie zejście. Schodzimy ścieżką pokrytą grubą warstwą ziemi-pyłu. Widać, że deszcz dawno tu nie padał. Każdy nasz krok wzbija tumany pyłu, jesteśmy zakurzeni od stóp po głowę.

Mamy szczęście. Gdy przed 17 dochodzimy do przystani akurat dopływa statek.

Nawet nie sprawdzamy rozkładu rejsów, upewniamy się tylko, że płynie tam dokąd chcemy.

Co by było gdybyśmy się spóźnili? Droga powrotna nawet nie przez góry tylko wzdłuż jeziora przerastała nasze siły. Pozostałoby szukać jakiegoś noclegu w Memurubu...

Za 160 NOK od osoby zostaliśmy zaokrętowani i w ekspresowym tempie dowiezieni do przystani Gjendesheim.

Na miejscu nie mogliśmy sobie odmówić przyjemności schłodzenia i spłukania z siebie szlakowego kurzu. Chociaż schłodzenie to jest bardzo delikatne określenie. Woda w jeziorze Gjende jest lodowata mimo panującego upału!!!

Ale co tam, zmobilizowaliśmy innych! Turystka siedząca na brzegu widząc nasze harce w wodzie, dodatkowo zachęcana przez norweską parę, z którą kilkakrotnie spotykaliśmy się na szlaku,również zdecydowała się na wejście do wody. 

 

Edytowane 27 Października 2018 przez adje (wyświetl historię edycji)

[Magda Pawłowicz]

Piękna wędrówka - dziękuję