A gdzie campingi w Bieszczadach ??

[Lenyyy]

Panie i Panowie,

 

postanowiliśmy spędzić trochę czasu w bieszczadzkich terenach.

Ktoś może polecić miejsce godne biwakowania ?

Przyczepa na hak of course

 

Pozdrawiam, Piotrek

[Tomii]

Szukaj bo z tego co pamiętam to Leszek bardzo lubi bieszczady i trochę popisał o tamtejszych kempingach

[TomekW]

W Dołżycy koło Cisnej jest przybytek pod nazwą Cień PRL-u. Właściciel prowadzi też pole namiotowe/kemping. Osobiście tam nie byłem, ale miejsce podobno ciekawe, zwłaszcza dla miłośników minionej epoki.

[leszek]

Jako że zostałem wywołany to: O Bieszczadach pisałem troszkę tutaj http://www.caravaningklub.fora.pl/bieszczady-t117.html .

Moim zdaniem Bieszczady trzeba odkrywać i to jest najlepszy sposób na ich poznanie .

Nie jest to miejsce dla osób które lubią wygodę, dlatego jest tak mało na forum o Bieszczadach .Ja zamontowałem własny akumulator do przyczepy ,przyzwyczaiłem się do mycia w rzece i pomalutku odkrywam Bieszczady a od czego zacząć .......można tak jak pisze Tomek

W Dołżycy koło Cisnej jest przybytek pod nazwą Cień PRL-u.

zatrzymać się na chwilę pojeździć ,popatrzeć i każdy odkryje w Bieszczadach coś co mu będzie odpowiadało polecać jakegoś konkretnego miejsca nie ma sensu bo nie usmiecha mi się być potem ścigany na forum że po było kilkaset metrów a w komórce pokazywało brak sygnału .Ale za to jest tak:

[leszek]

coś do poczytania na nadchodzącą zimę

 

Bieszczadzka Legenda

Bies i Czady

 

 

 

Bardzo dawno temu, kiedy kraina gór, lasów i połonin była bezludna i dziewicza, panował na niej Zły-Bies. Z postaci był podobny do człowieka, choć większy i rogaty. U ramion miał wielkie nietoperzowe skrzydła. Zły był zazdrosny o swoją ziemię i nie chciał z nikim się nią dzielić. Jako absolutny władca nie pozwalał dłużej się zatrzymywać w tych górach ani pasterzom, ani kupcom. Pewnego razu przywędrowało tu z daleka plemię, któremu przewodził młody, silny i mądry San. Dzika kraina spodobała się przybyszom. Postanowili osiąść tu na stałe. Zbudowali chaty i założyli wieś nad największą rzeką. Nie mógł znieść Bies, że zakwitło życie w jego dotychczas bezludnym królestwie - rozgniewany, przeszkadzał przybyszom, jak tylko mógł. Tam, gdzie wykarczowali drzewa, sadził nowe, do zagród z owcami wpuszczał wilki, na poletka napędzał dzikie zwierzęta aby tratowały zbiory. Ludzie zaczęli narzekać, ale San urzeczony pięknem tej krainy, tak ją pokochał, że postanowił wytrwać i innych zachęcał, by nie uciekali porzucając domy i dobytek. Bies gdy przekonał się, że nie może tych twardych ludzi pokonać w pojedynkę, stworzył sobie pomocników - Czadów. Wyczarował ich tyle, ile starych drzew w lesie. Były to pokraczne ludziki, ruchliwe, psotne i wesołe - szkodziły ludziom, ile tylko mogły. Na rozkaz Biesa ze złośliwą uciechą rozganiały pasące się na połoninach bydło, tańczyły w zbożu niszcząc wszystko, co było zasiane ludzką ręką. Straszyły dzieci w kołyskach, budziły ludzi spoczywających po ciężkim dniu pracy, dosypywały gospodyniom piasku do zupy, chowały drwalom siekiery. Złośliwe były i przebiegłe, wyliczanie ich "sprawek" mogłoby jeszcze trwać. Życie plemienia stało się jeszcze cięższe. San poprzysiągł, że pokona złe siły.

 

Pewnego dnia, kiedy w lesie pracował dłużej niż najsilniejsi drwale, po ścięciu starego buka usłyszał krzyk, a potem cichutkie jęki i skargę wydobywającą się spod ciężkiego pnia. Gdy San pochylił się, zauważył pokracznego Czada przywalonego drzewem, proszącego o darowanie życia. Dobry San uwolnił Czada. Wdzięczny za ocalenie duszek wyznał, że on i jego bracia nie lubią czynić zła, ale są do tego zmuszani przez Biesa. Teraz, kiedy przekonał się o wspaniałomyślności ludzi, postanowił nie tylko im nie szkodzić, ale pomagać. Obiecał, że jako najstarszy w rodzie namówi do tego swych braci. Odtąd te małe stworzenia polubiły ludzi i pomagały im, jak tylko umiały. Pilnowały i zabawiały swymi psikusami dzieci, chroniły domy, pokazywały drogę w lesie, rozśmieszały nawet najbardziej nieszczęśliwych, rąbały drzewo do pieca. Ludzie odwdzięczali im się miseczką mleka i dobrym słowem.

 

Sielanka nie trwała długo, bo wnet dowiedział się o sprzeniewierzeniu swych pomocników pan tej ziemi - Zły Bies. Zwołał wszystkie Czady i zapowiedział, że albo będą trzymały z nim, albo je unicestwi tak samo jak je stworzył. Przerażone Czady przybiegły do Sana - chciały żyć, a nie chciały szkodzić ludziom. Podczas długiej narady najstarszych i najmądrzejszych członków plemienia Czady podały sposób, jeden jedyny, przy pomocy którego można zwyciężyć Złego. Pokonać go może najsilniejszy z ludzi i tylko o świcie, kiedy Bies odpina czarodziejskie skrzydła i pozbawiony czarodziejskiej mocy kąpie się w najpłytszym miejscu najszerszej rzeki tej ziemi. Bez skrzydeł nie może czynić czarów, ale i tak jest ponadludzko silny. San przemyślał radę Czadów i wezwał Biesa na pojedynek o poranku, kiedy czarodziejskie skrzydła leżały na brzegu rzeki. Bies roześmiawszy się złośliwie na widok człowieka z toporem stającego mu naprzeciw, nie próbując nawet sięgać po nietoperzowe skrzydła, ruszył do walki. San i Bies zmagali się od świtu do zmroku. Człowiek słabł coraz bardziej, a Bies zdawał się nie czuć zmęczenia. Na brzegu walkę śledziło całe plemię i wszystkie Czady.

 

Kiedy Bies zrozumiał, że znalazł godnego sobie przeciwnika i przerażony myślą, że może przegrać, spróbował schwycić i przypiąć magiczne skrzydła. Wtedy to stary Czad, odwdzięczając się Sanowi za uratowanie życia, wrzucił je do rzeki. W tym momencie San walczył już ostatkiem sił. Dziwny czar tkwił w diabelskich skrzydłach, rzeka zyskała całą moc Biesa. Woda nagle wzburzyła się i zmętniała. Wartki, pienisty nurt porwał obu przeciwników.

 

Zatonął w rozszalałej rzece Bies, który nie umiał pływać, ale i nie uratował się, osłabiony walką, San. Gdy następnego dnia wody opadły, na dnie rzeki ludzie znaleźli splecione ze sobą w śmiertelnym uścisku dwie postacie. Oddając hołd odwadze i waleczności swego wodza, osadnicy nazwali jego imieniem wielką rzekę. I w ten sposób pozostał - tak jak tego pragnął - dzielny San na ziemi, którą pokochał. Góry, przez które przepływa ta rzeka, nazwali Bies-Czadami, od imienia ich złego władcy i psotnych duszków.

 

Podobno Czady można spotkać tu i dzisiaj, ale że i starych drzew, w których dziuplach mieszkają, jest już mniej, to i duszki te spotyka się rzadziej. Czady czuwają nad pięknem tej polskiej krainy. Na wędrowców rzucają słodki czar, który sprawia, że nie można zapomnieć jej uroku. Dlatego też w Bieszczady przyjeżdża się tylko raz, potem się tylko wraca. Tą piękną legendę opartą na kanwie autentycznych ludowych podań stworzył Marian Hess, bieszczadzki osadnik, etnograf i rzeźbiarz, pasjonujący się miejscowymi podaniami i zwyczajami.

 

autorem jest Marian Hess

[Rysiaczek]

Lenyyy ! Bardzo polecam kemping w Dołżycy . Jest to świetna baza wypadowa w każdy rejon Bieszczad . Moja przygoda z Bieszczadami zaczęła sie w latach 60-tych jako oboźny na obozie harcerskim w Dwerniku . Tak już pozostało . Nie jestem w stanie w jednym poście opisać wszystkiego co tam przeżyłem .Plenery malarskie , fotograficzne , wesele łemkowskie ,przygodę z wilkami itp. Ograniczam sie do krótkiego przedstawienia kempingu w Dołżycy .Kemping jest bardzo duży ze stanowiskami prądowymi . Opodal płynie nieskazitelnie czysty potok . Wodę do picia bierze sie ze studni . Dla tej wody wypada już tam pojechać . Na terenie znajduje sie duży pensjonat . Ceny są szokująco niskie i do uzgodnienia z przemiłym właścicielem . Zaopatrzenie można robić w pobliskiej miejscowości Cisna .Atrakcji mnóstwo . Należy obowiązkowo przejść przez Połoninę Wetlińską i Caryńską do schroniska Biała Chatka . Pojechać do Wołosatego i 2 godzinnym marszem zaliczyć Tarnicę , najwyższy szczyt Bieszczad . Połazić po Bieszczadzkim Parku Narodowym . Pojechać kolejka aż do Komańczy ....itp . Można też jak kto woli zwiedzić tamę na Solinie / to już nie są Bieszczady / Można tam odpocząć ,,od ciszy i spokoju,, i w gwarze setek ludzi zakupić jakiś bubelek wśród dziesiątków straganów . Jeżeli wybierasz sie na III zlot , to dłużej pogadamy o tej wspaniałej Bieszczadzkiej krainie . Leszek na pewno ma także mnóstwo wspomnień . Tam po prostu trzeba pojechać ! A powyższy kemping to nie tylko baza wypadowa , to także idealne miejsce na regionalny zlot ! Tym optymistycznym akcentem kończę pozostawiając Was w przemyśleniach gdzie warto jechać na wakacje ! : biwak:

 

---

ogólne spojrzenie

 

we wrześniu jest juz pusto , ale jakie grzyby można zebrać

 

nazwa związana z długa historia życia właściciela

 

to prawda jest tu tylko piwo i chrupki .

 

nie nigdzie na świecie takiej wody

 

można przenocować w domku myśliwskim na terenie kempingu

 

trochę za dużo pora w tym rosole , ale jak smakuje po górskich wojażach

 

to miejsce kąpieli Leszka /patrz foty Leszka / .temp. wody nigdy nie przekracza 10 stopni

 

wypalarnie węgla drzewnego / opodal /

 

przy piwie rozmowa nabiera rumieńców . Chcieli nam podarować trochę drewna . starczyło by na rok grilowania

 

pensjonat widziany z kempingu

 

pensjonat od wjazdu

 

potok jest 30 m od kempingu , oddzielony małym stawikiem . Nie sprawdzałem ale na pewno rybnym

 

potok Dwernik .

 

stawidło na kempingu

[Yabulon]

leszek ładna legenda. Chyba przejadę się w bieszczady żeby jakiegoś czada poznać Wielu moich znajomych tam jeździ, a ja w zasadzie nigdy nie byłem, jeżeli nie liczyć pobytu na Soliną w dziecięcych latach.

[Rysiaczek]

Najlepiej w Bieszczady wybrać sie z Leszkiem . Nie dość ze zna teren to jeszcze jak griluje ! Pychota ! Lechu ! Jak sie teraz spotkamy to zrobimy kurczaczki w miodzie i z chili.

 

Nawiązując do opowieści Leszka . Jest w tym trochę prawdy . Wieczorem przy ognisku odczuwa sie jakby ktoś nas obserwował z Bieszczadzkich kniei.

 

---

Leszek w akcji

 

każdy wybiera to co lubi !

[Yabulon]

Jak sie teraz spotkamy to zrobimy kurczaczki w miodzie i z chili

[Lepciak]

Na campingu Cień PRL: Leszki i lepciaki

[leszek]

Jak sie teraz spotkamy to zrobimy kurczaczki w miodzie i z chili.

a skoro Rysiu poruszyłeś temat jedzonka to zobacz jakim wspaniałym kucharzem jest nasz kolega Lepciak .Przy wydatnej pomocy Krysi bo proces przygotowywania golonek zaczął sie już w domu zobacz jak powinno wygladać profesjonalne podejscie do grilowania golonek

A co do reszty tj.smaku, zapachu ....a zresztą co ja będę opowiadał ...Przecież napewno i tobie się kiedyś dostanie jak ładnie a warto ,oj naprawdę warto

[jacek l]

Matko jedyna!!!, takie opowieści powinny być zakazane na forum.

 

 

Głodny jak nie wiem co, Troll.

[Lepciak]

jacek l

Matko jedyna!!!, takie opowieści powinny być zakazane na forum.

Głodny jak nie wiem co, Troll.

Sprawa jest do załatwienia, ale uprzedzam lojalnie, że po skonsumowaniu takiej goloneczki chyba już nie uda Ci się tak zwinnie wskoczyć do czołgu ala Grigorij Szakaaszwili jak to zrobiłeś pod Studziankami.

[leszek]

A może by tak o muzyce w Biesach...

Właśnie Na campingu „ Cień PRL-u” (Rysiu pokazał zdjęcia budynku na tym campingu z charakterystycznym czerwonym dachem) oraz w Wetlinie odbywają się coroczne imprezy „Bieszczadzkie Anioły” . Co to za imprezy i jaki to klimat to wyśmienicie odda piosenka zespołu Stare Dobre Małżeństwo pod tym właśnie tytułem „Bieszczadzkie Anioły” .Piosenki tej niestety nie znalazłem udostępnionej legalnie w internecie więc trzeba jakoś się postarać, naprawdę warto żeby poczuć klimat tych imprez ....dla chcącego.... . A dla tych którzy nie znajdą polecał bym za darmo udostępnione w sieci np. http://www.wgorach.art.pl/mp3/ciszajakta_cieplysenobieszczadach.mp3 oraz więcej piosenek o górach na stronie której tytuł mówi za całe to pisanie http://www.wgorach.art.pl/mp3.html

[Tomii]

Co to za imprezy i jaki to klimat to wyśmienicie odda piosenka zespołu Stare Dobre Małżeństwo pod tym właśnie tytułem „Bieszczadzkie Anioły” .Piosenki tej niestety nie znalazłem udostępnionej legalnie w internecie więc trzeba jakoś się postarać

 

http://www.youtube.com/watch?v=ixALZXKIl9U

Leszku czy o to chodziło?

 

Pozdrawiam!